پروتکل های انتقال انتها به انتها و کاربرد آنها

برای مثال پروتکل های TCP و UDP از سرویس های ارائه شده به وسیله IP استفاده می کند.

اما عمل انتقال به روش های مختلفی انجام می گیرد.بدین سان روش های انتقالی متفاوتی در اختیار لایه کاربردی (application layer) قرار می گیرد تا برحسب نیاز از یکی از آنها استفاده کنند.

TCP و UDP یک کارایی مشترک دارند: آدرس دهی.

IP بسته ها را به میزبان ها تحویل می دهد. اما فقط بسته ها می توانند به یک ماشین خاص تحویل داده شوند. در حالی که IP نمی تواند بسته ها را به یک برنامه کاربردی خاص (application) روی یک ماشین تحویل دهد. برای انجام این کار نیازمند به مکانیزم دقیق تری هستیم.

منظور این است که روی هاست ها ممکن است صد ها برنامه در حال اجراباشد اما پروتکل IP تنها امکان تحویل بسته ها به یک هاست خاص را فراهم می آورد نه امکان تحویل بسته ها به برنامه ای خاص که بر روی هاست در حال اجرا است.

هر دو پروتکل TCP  و  UDP از آدرس های به نام شماره درگاه یا port number برای ایجاد تمایز بین برنامه های مختلف موجود بر روی هر هاست استفاده می کند. این دو پروتکل (TCP و UDP) را اصطلاحا پروتکل های انتفال انتها به انتها گویند.

چراکه این پروتکل ها داده ها را از برنامه ای به برنامه دیگر انتقال می دهند. در حالی که پروتکل IP داده ها را از هاستی به هاست دیگر انتقال می دهند.

منبع : برنامه نویسی سوکت های TCP/IP در C انتشارات کیان